თანამედროვე მსოფლიოში, უფრო ხშირად, კონფლიქტები არა სახელმწიფოებს შორის, არამედ სახელმწიფოთა შიგნით წარმოიშობა, ტირანებსა და მათ მიერ ჩაგრულ მოსახლეობას შორის. საყოველთაოდ მიღებული აზრია, რომ მოსახლეობას ორი არჩევანი აქვს – ან მოთმინებით დაელოდოს, სანამ ტირანია ფორმას იცვლის და შეარბილებს რეპრესიებს, ან იარაღს მოჰკიდოს ხელი და ძალადობრივად ცადოს რეჟიმის დამხობა.
ამ მოსაზრებას აბათილებს არაერთი სამოქალაქო წინააღმდეგობის კამპანიის გამოცდილება (ზოგჯერ მათ „ხალხის ძალაუფლებასაც“ უწოდებენ), რომელიც, ზოგჯერ, ვერც კი წარმოგვიდგენია, იმდენად ხშირად აღწევს წარმატებას. 1900 წლიდან მოყოლებული, ყოველ წელზე, საშუალოდ, ერთი წარმატებული სამოქალაქო წინააღმდეგობის კამპანია მოდის. დიდწილად, სწორედაც ამგვარმა სამოქალაქო მოძრაობებმა განაპირობეს უმნიშვნელოვანესი გეოპოლიტიკური ცვლილებები და დემოკრატიული ტრანზიციები 1972 წლის შემდეგ.
მიუხედავად ამისა, პოლიტიკოსები, მკვლევარები, ჟურნალისტები და ზოგადად, დაინტერესებული დამკვირვებლები სათანადოდ არ აფასებენ მოქალაქეების ხელთ არსებულ შესაძლებლობებს, შეცვალონ რეჟიმები და ძალადობის გამოყენების გარეშე, დაიცვან საკუთარი უფლებები.